In 1997 zat ik als jonge advocaat aan tafel met mijn allereerste stel dat samen wilde scheiden. Ik was 26, net een jaar beëdigd, vol juridische kennis maar nog groen in levenservaring. De echtscheidingen die ik tot dan toe begeleidde, verliepen vaak via de klassieke route: standpunten, stellingen, procedures.

Maar dat jaar veranderde er iets fundamenteels. De gedragsregels van de Orde van Advocaten werden aangepast. Voor het eerst werd het mogelijk dat één advocaat de belangen van beide partners begeleidde – mits zij gezamenlijk tot oplossingen wilden komen. 

De "gemeenschappelijke echtscheiding", oftewel tegenwoordig echtscheidingsmediation, toen nog een relatief onbekend fenomeen, begon voorzichtig terrein te winnen.

Mijn patroon zag het niet zitten. “Dat geëxperimenteer, laat dat maar aan de jonkies.” En ik was precies dat: een jonkie met een hoofd vol ideeën. En idealen. Ik had net een cursus gevolgd en ik wilde het anders doen. Dat vond hij prima. 

En toen kwamen ze. Mijn eerste gezamenlijke cliënten. Kritisch, uiteraard. Gescheiden wilden ze, maar niet ten koste van alles. Vooral niet ten koste van de kinderen. Ze gaven mij – een broekie van 26 – hun vertrouwen.

We spraken over geld, de verdeling van het huisraad, maar vooral over ouderschap. Over hoe je samen verantwoordelijk blijft, ook als het samen-zijn ophoudt. Na een paar sessies en blijkbaar wat goede interventies en suggesties van mij, lag daar een convenant waar ze beiden achter stonden.

De opluchting op de dag van ondertekening was voelbaar. En wat me altijd is bijgebleven: ze verlieten de kamer met een glimlach en een grap. Licht. Opgeruimd.

Dat moment heeft mijn kijk op conflicten voorgoed veranderd.

Want wat daar gebeurde, was meer dan het afronden van een dossier. Het was een voorbeeld van wat mogelijk is als je mensen niet tegenover elkaar zet, maar naast elkaar. Als je juridische scherpte combineert met communicatieve begeleiding.

Mediation is inmiddels niet meer weg te denken uit mijn praktijk, tegenwoordig vooral arbeids- en handelszaken. Maar in veel sectoren – ook buiten het familierecht – wordt er nog te vaak gedacht in termen van gelijk krijgen, winnen, en verliezen. Terwijl echte vooruitgang vaak begint met luisteren, erkennen, en samen vormgeven aan de toekomst.

We hebben als juristen, mediators, coaches en HR-professionals een verantwoordelijkheid om dat andere verhaal te blijven vertellen. En te laten zien dat conflictoplossing ook waardig, effectief en verbindend kan zijn.

Het begint soms met één ervaring. En het groeit met elke stap die we daarna zetten. Herkenbaar?