Somber en vermoeid zag ik haar zo’n 12,5 jaar geleden voorover gebogen staan boven ons kopieerapparaat. Ik vroeg haar wat er was. Ze draaide zich naar me om. Haar tranen hield ze niet verborgen en ik schrok van haar angstige blik.

Ze moest die middag terug naar de arts voor de uitslag van een bloedtest en ze vreesde het ergste. Het leek me beter dat ze even tijd voor zichzelf nam en ik stuurde haar naar huis. Niemand van ons bevroedde toen dat dit haar laatste werkdag als onze loyale secretaresse zou blijken te zijn.

De volgende dag belde ze ons. Het nieuws sloeg in als een bom. In het ziekenhuis had ze haar vonnis te horen gekregen. De prognose: nog een half jaar. Met een indrukwekkende dosis levenslust wist ze die op te rekken tot 2,5 jaar.

Ineens was ik niet langer een arbeidsrechtadvocaat die anderen erover adviseerde, maar zelf die werkgever die moest gaan dealen met alle regels rond een zieke werknemer. Een bizarre papierwinkel kwam op gang. Na 8 weken vulden we samen maar braaf de probleemanalyse in, na 13 weken het plan van aanpak en na 12 maanden - die ze vierde als een overwinning op de veel te pessimistisch gebleken voorspelling van de medische wetenschap - de eerstejaars evaluatie.

De vragen op al die UWV-formulieren bleken voor deze situatie stuk voor stuk uiterst pijnlijk. Wat de prognose betreffende haar beperkingen was? Wat het einddoel van de re-integratie was? Of ze wel of niet ging hervatten in eigen werk? Hoe we haar re-integratie gingen aanpakken? Nog pijnlijker werd het toen onze ziekteverzuimverzekeraar opperde dan maar een aanvraag te doen voor een IVA-uitkering. Daaraan wilde ze niet meewerken en dat begrepen we volkomen. Ze weigerde haar handtekening te zetten onder een formulier waarin ze zwart op wit moest bevestigen dat haar leven binnen veel te korte tijd tot een bittere einde zou komen.

Na 2 jaar moesten we haar ontslaan. Daar vroeg ze trouwens zelf om. Die ontslagbrief is de meest bizarre die ik ooit heb geschreven. Maar hij maakte de weg vrij voor de onmiddellijke uitbetaling van het welverdiende saldo aan openstaande verlofdagen. Ze kwam toen overigens haar bed niet meer uit.

Saskia is 38 jaar geworden. Dat was ook het aantal ballonnen die we exact vandaag 10 jaar geleden op haar uitvaart na staarden tot ver boven een heldere hemel.